Ormanın Derinliklerinde Tuhaf Bir Karşılaşma

out: Jenny Klaus, son yazdığın mesajı görmezden geliyorum. Zira büyünün başarılı olup olmadığına ben karar vereceğim, henüz sen başarılı olup olmadığını anlayamazsın.

Sectum Sempra büyüsü işe yarıyor ve trolün sol omzundan dirseğine kadar olan sinirleri paramparça oluyor. Trol artık sol kolunu kullanamaz, ayrıca selindeki cüceyi de yere düşürüyor. Acı içinde çığlık atarken Gakki Rekkou büyüsü de işe yarıyor ve yeşil ışınlar trolün sırına saplanıyorlar. trol dizlerinin üstüne çöküyor sağ elindeki sopayla yerden destek alarak ayakta durmaya çalışıyor. Bu sırada atıyla trole saldıran elf iki kılıcıyla trolün kafasını kopartıyor. Heryer kan gölüne dönmüş durumda. Orklar bu duruma şaşıyorlar ve panik yapıyorlar. Ormanın derinliklerine doğru koşmaya başlıyorlar. Onların peşinden gidip gitmemek size kalmış.

"Zırhım,mahvoldu;baltam,nerede onu bile bilmiyorum;midillim,uzakta otlanıyordur;kemiklerim,unufak;gururum,paramparça oldu..." diye düşündü bir an Azthur. "Lanet olsun,hayatımda bu kadar aşağılanmamıştım..." diye mırıldandı son gücüyle,gözleri yavaş yavaş kapanıyordu,ama bayılmak ya da uyku gibi değildi bu,daha garip bir şey,daha ağır,daha kötü "Birisi,birisi bana yardım etsin..." diye bağırmak istedi ama sadece fısıldayabildi. Bir anda aklına sırası olmayan şeyler geldi, unuttuğunu sandığı şeyler, elflerden nefret etmesinin sebebini, ilk aşkını, niniel'ini, hayır midillisi değil, onun ismini vermişti midillisine, sevmişti onu ama o onu sevmemişti, hemde hiç... Cücelerinde duyguları vardı pekala, ne kadar insanlar ve elfler buna pek inanmasa da... Gözünden bir yaş geldi Azthur'un ve bu,bir elfin ya da insanın ömründe göremeyeceği şeylerden biriydi, bir yaş daha, bu sefer de gururu, ölen gururu için ağlıyordu Azthur, eğer biri yardım etmezse bu elf ormanı, onun mezarı olacaktı, tekrar fısıldadı son gücüyle, "Biri bana yardım etsin..."

Trol ve orklar ormanın karanlığına doğru karışırlarken, Esel atından indi. Yerdeki cüceye doğru koştu.
-“İyi misin dostum?” dedi. Bu sırada cücenin yanağında parlak bir şey gördü. Bunu beyninin oynadığı bir oyun olarak kabul etti ve cüceyle konuşmaya çalıştı.
-“Beni duyuyor musun?”
Beyaz atı kenarda huzursuzlaşmıştı. “Onu buradan götürmeliyiz.” Kılıçlarını yerden aldı ve kınlarına soktu. Cüceyi tuttu ve onu kaldırmaya çalıştı. Bu sırada büyünün etkisi kalkmıştı. Artık acılarını hissetmeye başlamıştı. Bu o kadar ani olmuştu ki acıdan bağırdı ve cüceyi kaldırmaya çalışırken yere oturdu. Tüm gücüyle kenardakilere seslendi:
-“Yardım etsenize!.”

OUT: Büyü konusunda pardon, biraz gaza geldim de.

Kensei'nin yaptığı büyü ile trollün sol kolu kanlar içinde kalmıştı ve sıkı sıkı tuttuğu cüceyi de yere düşürdü. Kensei'nin yaptığı büyünün oluşturduğu açığı iyi değerlendiren diğer büyücü trollün sırtına yeşil ışınlar saplanmasına neden olan bir büyü yaptı. Bunun üzerine troll yere diz çöktü ve atıyla saldıran elf tek hamlede başını vücudundan ayırdı.

"Biri bana yardım etsin..." Kensei cücenin yardım isteğini duydu. Yardım isteyebildiğine göre hala yaşıyor olmalıydı. Kensei cüce ile daha sonra da ilgilenebileceğini bildiği için troll ile gelen orklara öncelik vermeye karar verdi.

Trollün ölmesiyle orklar kaçışmaya başladılar. Orkların kaçması ilginç bir durumdu. Belki rakiplerinin gücünün kendilerini aştığını anlamışlardı ve şimdilik geri çekiliyorlardı. Ormanın derinliklerinde daha fazla ork ve troll olabilirdi. Kaçan orkların onlara haber vermesi ve topluca geri gelmeleri olabilecek en kötü senaryoydu ve Kensei buna izin veremezdi.

"En azından bir tanesini SAĞ yakalayalım. Belki neden saldırdıkları hakkında bilgi ediniriz." Kensei herkesin duyabileceği şekilde sesinin şiddetini ayarladı.

Kensei tüm dikkatini toplamaya başladı. Bu sefer tek bir hedefe değil; birçok hedefe birden büyü yapacaktı ve bu tek rakibi hedef alan büyülere göre daha büyük konsantrasyon gerektiriyordu.

Kensei kılıcını kınına yerleştirdi. Artık elleri boşta kalmıştı. Kensei sol elinii orkların olduğu yöne çevirdi. Sol avucu orklara bakıyordu artık. Sağ eli sol kolunu dirsek kısmından sıkıca kavramıştı.
"Immobulus" Kensei büyülü sözleri söylediğinde alnında boncuk boncuk ter oluşmuştu.

Bella troll e karışmamıştı.Çünkü karşırsa adil bir dövüş olmayacağını düşündü.Uzaktan sessizce izlemeyi tercih etti.Gerçekten iyi teknikleri vardı.Troll u yenmeyi başardılar.Ancak cüce ağır yaralanmıştı.Elf ise yaptığı büyünün etkisinden çıkmış daha da kötüye gitmişti durumu.Bu yüzden kendini suçlu hissetti.O savaşa katılmalıydı.Acemi,korkak bir kraliçe gibi davrandı.Kendine kızmayı sürdürürken.Cüce nin "Biri bana yardım etsin..." sesiyle kendine geldi.Biraz şaşkınlık biraz korku biraz endişe içinde hızla yanına koştu.Yanlarına diz çöktü ve önce cüceye sonra elf e iyileştirme büyüsü yaptı.
Sonra geride koşan orclar a doğru döndü.Asasını orclara doğrulttu ve sakin,yumuşak bir ses tonuyla Collera Della dedi...
out: Bu büyü sayesinde, asanın ucundan, normal yıldırımdan çok daha güçlü bir yıldırım atılabilir.

Takezo Kensei' in büyüsü işe yaradı. Orklar yavaşladı. Kraliçe tedaviyi bitirdi, orklar yavaşladığı için fazla uzaklaşamadılar. Kraliçenin attığı yıldırım ile tek sıra halinde koşan orkların hepsi "şiş kebap" misali öldüler. Hepsi öldü, canlı yakalayıp, neler olduğunu soruşturma şansınız kalmadı. Ama yerde hala titremekte olan bir orku fark ettiniz. Hemen yanına gidip soruşturmayı planladınız ama ork elindeki bir taşı hızlıca yere attı. Attığı yerden kırmızı dumanlar çıkmaya başladı sonra dumanların arasından füze gibi bir şey gökyüzüne uçtu. Gökyüzünde havai fişek gibi patladı. Patladıktan sonra dört bir tarafınızdan sekiz tane ork geldi. Hepsi sırtlana biniyor ve oldukça tehlikeli görünüyor. O orkun patlatma sebebi yardım istemek olduğunu anladığınızda herşey için çok geçti. Cüce ve elf hala yaralı. Kraliçenin yaptığı büyü sayesinde biraz iyiler ama zamana ihtiyaç var. Sizlerde oldukça yorgunsunuz. Bu sırtlana binen orkları gördüğünüzde artık sona yaklaştığınızı hissettiniz. Bu esnada gökte bir griffon görüyorsunuz, griffonun üstünde şu andaki cücelerin kralı Sindarin Noldor var. Sizin yanınıza iniyor ve kılıcıyla kalkanıyla orkların karşısına dikeliyor.

Gökyüzündeki griffon u görünce yüzünde gülümseme beliren Bella Noldor u görünce "Ah eski dostum Sindarin.Seni gördüğüme sevindim" dedi.
Sindarin Bella nın çok eskiden beri tanıdığı hatta belki sevdiği tek cüceydi.Çok eski zamanda orclarla yapılan savaşta omuz omuz a dövüşmüş bir çok kez birbirlerinin hayatını kurtarmışlardı.Zaten daha sonra yolları kesişmemişti, bir ya da iki kez görüşmüşlerdir.Ama birbirlerini çok seven ırklar olmadıkları için pek karşılaşmıyorlardı.
Ama bella Sindarin e çok güvenirdi.
Bella Asa sını yere vurup "Sfere Celesti" dedi.Bu büyü sayeseinde etraflarına yarısaydam dışarısı görülen ama içeridekileri koruyan bariyer oluştu.
Sindarin e dönüp
"Bu orclar buraya boşuna gelmedi ,mutlaka bir şey arıyorlar, birini rehin bırak olur mu?"

Canı yanıyordu. Üşüyordu. Sanki kanı tamamen boşalmıştı. Dişi elfin yanlarına geldiğini hissetti. Önce cüceye sonra da kendisi üzerinde bir şeyler mırıldandı. Biraz rahatlamıştı. Cüceye baktı. Gözlerini ondan ayırmamaya kararlıydı. “O bana yardım etti bende ona yardım edeceğim.”
Bu sırada dişi elf başka büyüler yaptı. Göz ucuyla kaçan orklara çarpan yıldırımları gördü. Sonra kırmızı bir şeyler uçuştu ve etrafı sırtlan sırtında orklar kapladı. “Neler oluyor?”
Kanat sesi uydu açık gri gözlerini yukarıya çevirdi. “Griffon? Bu orman daha ne kadar tuhaflaşacak?” O büyük yaratığın üzerindekini seçti hayal meyal. “Bir cüce daha.” Yanında yatan cüceye döndü. “Kurtulacaksın dostum.” Dedi güvenli bir ses tonuyla. Dişi elfin, yaratığın üzerindeki cüceyle konuştuğunu hissetti. Bu sırada kendisi ise üşüyordu.
Hem de çok üşüyordu…

Altı tane kokuşmuş ork,
Dikelmişler karşımıza.
Altı tane kokuşmuş ork,
Canlarına susamışlar galiba.

İçinden mırıldanırken gök yüzünden aşağıyı inceliyordu. Elflerin güzel kraliçesi İsabella, tanımadığı bir melez, bir insan ve elf... Ayrıca orada cücelerin cesur savaşçısı, yoldaşı Azthur Morunt. Azthur ağır yaralı, diğer elf de öyle. Ayrıca yerde ölü bir troll vardı, birkaç metre uzakta da ork leşleri. Şu anda da etraflarını sırtlan binicileri sarmış durumda. Sindarin griffonuyla onların yanına indi, kılıcı ve kalkanıyla orkların karşına dikildi. Konuşmaya zaman yoktu, önce bunları halledip sonra konuşabilirdi.

Sfere Celesti.

Yumuşak ve huzur verici bir ses tonu bunu söyledi. Yarı şeffaf renkte bir bariyer oluştu. Arkasına döndü, büyüyü yapan Elf Kraliçesi idi. Sindarin'i gördü;

Ah eski dostum Sindarin.Seni gördüğüme sevindim. dedi.

Eski dost, ha? Gerçekten de eski. Aradan epey zaman geçti, değil mi küçük Bella.Hatırlıyorum. Bella. Bu ismi zaten unutmam. Gerçekten onunla çok anılarım var. Böyle bir yerde, yüz yıllar sonra karşılaşacağımızı kim bilebilirdi. Şüphesiz bu kader.

Selam olsun sana, eski dostum, şimdiki Elf kraliçesi, İsabella Doraless.

Elf kraliçesi İsabella Doraless. Peh, karşımdaki küçük Bella. Artık o Elflerin Kraliçesi... Kim bilebilirdi?

Bu orclar buraya boşuna gelmedi ,mutlaka bir şey arıyorlar, birini rehin bırak olur mu?

Belkide sadece karınları acıkmıştır. Bunu birazdan öğreniriz. Birini canlı bırakırız evet, geriye beş tane kalıyor. Onlarla eğlenebiliriz.

Bu esnada sırtlan binicileri çıldırmış vaziyette bariyere saldırıyorlardı. Durmadan vuruyorlardı, vurdukları yerde küçük bir çatlak oluştu. O çatlak büyüdü, büyüdü, diğer çatlaklarla birleşti. Sonra bariyer paramparça oldu. Sırtlanlar ve üzerlerindeki orklar saldırmaya başladı. Sindarin'in Griffonu uçtu, oradan uzaklaştı. Sindarin cebindeki, küçük bir baltayı aldı ve orklardan birine fırlattı.

out. Herkes RP'sini yapsın, saldırılarınızı, savunmanızı yapın. Ondan sonra sonucu söyleyeceğim ve devam edeceğiz.

Not:

Spoiler:

Yanında yatan elfe baktı, "Kurtulacağım ha?" dedi büyünün ona getirdiği güçle, "Orada bir yanlışın var,elf,kurtulacaksın değil,kurtulacağız olacaktı o..",sonra etrafında savaş sesleri duydu,o tarafa baktı ve bir anda gözleri parladı "Sindarin Noldor!Kral geldi!Eğer kurtulamazsak, o zaman bir lanet,çok büyük bir lanet üstümüzdedir dostum!" dedi yanında yatan elfe,sonra aniden durdu,şaşırdı,bir elfe ilk defa 'dost' demişti,"Bu adamda gerçekten garip bir şeyler var..." dedi ve elfe baktı,sonra sesini Kral Noldor'a duyurmaya çalıştı "Yaşa Kral Noldor! Yaşa Cücelerin cücesi!". Her ne kadar etraflarında sırtlana binmiş güçlü orklar olsa da Kral'a inancı sonsuzdu,her cücenin olduğu gibi.Sonra bir şarkı mırıldanmaya başladı:

"Bu lanetli ormanda,
Tek umudum sensin Kral
Bu lanetli,pis ormanda,
En büyük sensin Kral!"

Kensei olanları izlemekle yetindi. Yeni gelen cüceyi tanımıyordu ama ordakilerin bir kısmı ile tanış olduklarını anlaması uzun sürmedi.

İyi ki ben tanımıyorum." İki cücenin şairlik sanatını yerle bir etmesi canını sıkmıştı Kensei'nin. Nasıl olur da bu kadar iğrenç şiirler söyleyip bunu her zaman yapabilirlerdi ki? Kensei bu düşünceyi bırakıp rakiplerine odaklanmaya karar verdi. Kensi bunları düşünürken büyücü elf bir bariyer kurdu; ama kurduğu bariyer fazla dayanamadı ve sırtlan binicilerinin saldırılarında oluşan çatlakların birleşmesi ile kırıldı. Artık sırtlan binicileri gruba doğru saldırıya geçmişti.

"Şey... Hepimiz medeni ins... hmm... yaratıklarıız. Bunu konuşarak halletsek olur mu?" Kensei küçük bir ihtimal de olsa karşısındakilerin durmasını ümit etti ama bu boş bir hayalden öteye geçmedi.

Kensei oyalanırken griffon ile gelen cüce küçük bir baltayı orklardan birine savurdu. Artık Kensei'nin de bir hamle yapması gerekti. Dövüşün kahramanı olmayı rezalet şiirler söyleyen birine bırakamazdı.

"Stupefy"

Gülmeye başladı. Kahkahalarla güldü. Cüce kendisine dostum demişti. Sonrada dediğinin farkına varıp, rahatsız olmuştu. Evet, durum gerçekten de komikti.
Cüce kralın saldırıya geçtiğini gördü. Sonra da yarım elfin yapmaya çalıştığı büyüyü fark etti. Durum epey karışıktı ve etrafında savaşan kişiler vardı. Kendisi ise sadece öylece bakmakla yetiniyordu. Tekrar güldü. “Deliriyor muyum ne?” diye düşündü. Sonra da düşündükleri yüzünden güldü.
Gözüne elf kraliçesi ilişti. Elf kraliçesi! “Ne zamandır yurduma geri dönmedim? Kaç…” biraz duraksadı. “Kaç yüzyıldır? Oradan ayrılırken başta başka biri vardı.” Liderin değişmesi düşüncesi onu rahatsız etti. Anlaşılan kraliçeyle uzun bir konuşma yapması gerekecekti ya da yapmayabilirdi de. “Düşüncelerim bile saçmalaştı. Kesin deliriyorum.” Diye mırıldandı ve tekrar güldü.
Aklına gelen düşünceyle atına baktı. Atı hızlı bir şekilde yanına geldi. Atın üzerinde bulunan çantasını karıştırdı. Hayır orada değildi. Duraksadı. “İyide zaten atımın üzerinde değildi ki!” kendi üzerini araştırmaya koyuldu. Ta ki yok etmesi gereken şeye parmakları değene kadar. Ona dokununca rahatladı ve gevşedi. “Eh! Anlaşılan elimi çabuk tutmalıyım.”
Uzun saçlarını geriye doğru attı. Eğer onlardan biraz uzaklaşabilirse bunu başarabilirdi. Enerjisini toplamaya çalıştı.

İşler iyice karışmıştı.Şu an nerdeydi,ne yapıyordu,bir cüce,bir cüce kral,bir insan,bir melez,iki elf...
ve ardından orclar...
Herşey çok karışık ve anlamsızdı.Elf ülkesinde ve Lanetli orman denilen herkesin girmeye korktuğu bu yerde bu kalabalığın ne işi var.Karşıma neden yaralı bir elf çıktı.Orclar aniden hiçbir sebep yokken niye lanetli ormandalar...
Bunların hepsinin bir sebebi olmalıydı.Bella anlamsız bakışlarla etrafı izlerken,belki bir kaç saniyede aklından geçirdiği bu şeylere bir anlam yüklemeye,parçaları birleştirmeye çalışıyordu.
Önce orclarla savaşmayı düşündü ama kendi ırkından olan yerde yatan yaralı elf le ilgelenmeliydi belki de diye düşünürken elf gözüne ilişti.
Sanki birşeyler arar gibiydi.Üstünü yokladı.Sonra yüzünde rahatlarcasına bir ifade belirdi.
Bella elf in birşey gizlediğini düşünüyordu.Bu konuyla ilgilenecekti ama şimdi orclarla ilgilenmeliydi.
Orclara döndü ve birini hedef aldı.Asa yı doğrultu ve her zamanki sakin tavrıyla "Frammentazione"

Spoiler:

Kraliçenin, yaptığı hareketi gördüğünü fark etmemenin rahatlığıyla yaralı cüceden uzaklaştı. Atına binmeye çalışmayacaktı çünkü bu kadar enerjisi yoktu. Sadece yerde ilerleyebiliyordu. İyice ilerledi. Bir yandan da “Umarım kimse beni görmüyordur.” diye düşünüyordu. En yakın ağacın dibine kadar süründü. Kimsenin görmeyeceğini umduğu bir açı aldı ve cebinden parşömeni çıkardı. “Sırf bunun yüzünden Camelot’a bir daha giremeyeceğim.” Duraksadı ” En azından bir asır boyunca.”
Parşömeni açtı içine kısa bir göz gezdirdi. Aslında içinde ne yazdığını biliyordu ama yinede bakmıştı. "Bu dünyada cücelere, bile daha çok güvenirim insan krallardan.” Parşömeni birleştirilemeyecek kadar küçük parçalara ayırdı ve bazıları gömdü. Diğerlerini de, başka bir ağacın altına gitti ve oraya gömdü. İşini bitirdiğine inanınca eski yerine dönmek için ilerlemeye başladı.

"Hey, az önce yırtıp attığın parşömenin ne olduğunu öğrenebilir miyim? Onu yırtarken ağzından benim lideri olduğum halkın, gezginlerin dostu ülkenin, Camelot'un adını yakalamıştım da."

Bu sözleri duyunca kalakaldı. “Kahretsin! Beni görmüş mü? Bu savaşın arasında görünmem sanmıştım.” Bu düşünceler aklında geçerken cücenin yanındaki yerini almıştı. “Evet, Esel Thamior Galanodel ne diyeceksin bakalım bu insana?” derin bir soluk aldı. Başında dikilen insana bakmak için oturduğu yerde kafasını kaldırdı. Gri gözlerinde umursamazlık vardı. “Ne yapabilir ki? Beni zorla ülkesine geri mi götürecek? Ah tabi oraya şimdi gidersem engellemeye çalıştığım savaş benim yüzümden çıkar.” Durdu. “Lanet insanlar ve lanet ülkeleri.”
Bir an çevreye bakındı. Hayır, onu kurtarabilecek bir durum yoktu.
“Acaba parşömeni Camelottan çaldığımı söylesem beni öldürmeye kalkar mı? Aslında adımı duyması yeterli! Tüm ülke şu an beni arıyor.”
Tekrar kendi kendine söylendi. Bir an için kaçmayı düşündü ama bu insan onu yakalamadan pes etmezdi. Ayrıca kendiside yaralıydı.
Hafifçe gülümsedi ve:
-“Belki yanlış duymuşsundur.” Dedi.

"Afedersin ama,senin savaşıyor olman gerekmiyor muydu?" dedi insana,"Biraz daha konuşursan o sırtlanlara yem olacaksın!". Yeni 'dostunun' rahatsız edilmesini de istemiyordu, orada aptallığı yüzünden bir 'müttefiğin' ölmesini de. "Sahiden,başına ne belalar aldın elf?Yardımım olabilecekse kullanmaktan çekinmem." dedi kendinden uzaklaşıp tekrar yanına gelen elfe, "Merak etme ağzım sıkıdır.". Sonra başını dövüşün olduğu tarafa çevirdi, zarifliği ve güzelliğiyle dikkat çeken elf kraliçesinin büyü denemesini, mor saçlarıyla isteksizce dövüşen garip yarı-elfi, ihtişamıyla göz kamaştıran cüce kralını izledi yanındakinin cevap vermesini beklerken... Bu ormanda bir arada görülebilecek en kalabalık ve birbiriyle en alakasız gruplardı belkide bir kaç elf,iki cüce,bir yarı-elf... "Eğer bir gün torunlarım olursa,onlara anlatacak bir anım oldu işte,eğer buradan sağ çıkabilirsem tabii!" diye mırıldandı ve gülümsedi. Sonra yanındaki elfe baktı tekrar,garip bir tipti, gizemliydi ama ona 'dost' diyebileceği kadar içten ve samimiydi, bir elf değildi sanki, elflerin o yersin gurunun getirdiği soğukluk yoktu onda, eğer isterse onunla bir grup bile olabilirdi, ikisi de gezgindi sonuçta...

Stupefy işe yaradı, sırtlan da dahil ork sersemledi.

Hyoga Seiran saldırısı ile, sırtlanıyla beraber ork dondular. Bir buz kütlesinin içinde kaldılar.

Frammentazione ile, kafasına binlerce wolt'u yiyen ork, kızarmış tavuklara döndü.

Cüce kralın attığı balta orkun kafasını deldi, ork sırtlanın üstünden düştü, sırtlan saldırmaya devam ediyor.

Bir ork dondu, bir ork öldü. Biri sersemledi, diğeri de öldü.

Sonuç olarak dört ork ve beş sırtlan daha kaldı. Ork binicisinden biri Kensei'e doğru koştu ve ork elindeki kılıçla Kensei'in diz kapağını kesti. Bacağı kopmadı, yüzeyseldi. Yerde yatan yaralı elfi bir sırtlan binicisi yerden aldı ve sırlanın üstüne aldı. Kimse görmeden onu kaçırmayı planlıyor. Bir ork cüce kralına, diğeri elf kraliçesine, diğeri deinsana doğru koşmaya devam ediyor. Yerde yatan cüce dikkatlerini çekmemiş olacak ki ona saldıran yok.

Şimdi dört orc ve beş sırtlan kalmıştı.Ancak bir melez bacağından yaralanmış,bir orc da yerdeki yaralı elf i götürüyordu.Bu da yetmezmiş gibi bir orc da üstüne geliyordu Bella nın.Hangisinin daha öncelikli olduğunu düşündü.
Bir yandan bacağını tutan yaralanmış melez.Ama ona gelen bir orc yoktu.
Bir yandan da yaralı elfi götürmeye çalışan orc.Sırrıyla beraber onu götürmesine göz yumamazdı.O sırrı orclardan önce öğrenmeliydi.
Hızlıca düşündü ve kendisine gelen orc a baktı hemen üstündeki ağaca sıçradı.Dalda zarifçe durdu.Kendine gelen orc a değil yaralı elfi götüren orc a saldırdı. ilk defa sesinde sakinlik yoktu Bella nın.endişeli bir sesle "Sigillo" haykırdı.

Spoiler:

Yanında yatan elfi bir ork'un kaçırmaya çalıştığını fark etti,iyileştirme büyüsü yetersizdi, yerinden kalkamıyordu ama biraz da olsa güç toplamıştı. Elini yanında taşıdığı pakete attı, şükürler olsun ki baltacıkları sağlamdı, oradan iki tane küçük balta çıkardı ve birini ork'a diğerini de sırtlana attı, sonra bağırdı "Birileri yardım etsin, şu ork elf'i bir yerlere götürmeye çalışıyor!". Bu kadar güç harcadıktan sonra iyileştirme büyüsü etkisini kaybetmiş gibi gözüküyordu, yavaş yavaş gözleri kapanmaya başlamıştı, fazla güç harcamıştı, "Yine mi..." diye söylendi, sonra gözleri kapanmadan önce kafasını çevirdi, büyüler, saldırılar, sadece iki orku öldürebilmişler bir diğeri de dondurabilmişlerdi, ah! bir tanesi de sersemlemişti şimdi, daha çok işleri vardı, ama cüce kralı metin, elf kraliçesi göründüğünden güçlü, o yarı-elf gizemli ama saldırgandı, bir şeyler söylemeye çalıştı ama hiç bir şey söyleyemeden derin bir uykuya daldı. Derin, güzel, rahatlatıcı ve belki de sonsuz bir uyku. Belki de, birileri onu uyandırmazsa atalarının yanına gidecekti, belki de Amon Morunt'a giderdi, ah birileri onu uyandırmazsa belki de güzel Niniel'inin yanına giderdi, ama orada da sevgi vermezdi ki Niniel, Sonuçta kendisi kısa aptal ve çirkin bir cüceydi, aptal bir cüce...

Etrafına bakındı Azthur'un yerde hala çaresizce yattığını gördü. Seni işe yaramaz cüce... diye içinden geçirdi. Sakalından tutarak vücudnu dikeltti ve suratına bir tokat şaplattı.
Cüceleri elflere karşı rezil mi etmeye çalışıyorsun. Kalk ve etin kemiğinden ayrılana kadar dövüş. Zırhının arkasındaki cep gibi yerden biraz ot çıkardı. Bu otu elinde ezdi ve cücenin ağzının içine tıktı.
Bu sana şimdilik güç verecek. Birkaç saat sonra etkisi geçer lakin şimdilik dövüş. Senin gibi güçlere sahip birisi için bu yaralardan hissedeceği acı için endişelenmez. Şimdi cücelerin gerçek gücünü herkese göster!

Bu konuşmayı yaptığında arkasındaki hırlamayı ve koşturma sesini duydu. Orkun kafasını parçalamıştı ama hala başıboş sırtlan ona doğru koşturuyordu. Kalkanını sırtlanın başına doğru savurdu.

Ne olduğunu anlayamamıştı. En son insanla konuştuğunu hatırlıyordu. Sonra cücenin bağırdığını duydu.
Şimdi ise bir ork onu sırtlanın üzerine atmış hızla kaçmaya çalışıyordu. Kımıldayamadığını hissetti. “Kahretsin.” Diye düşündü. “İş mi şimdi bu?” kurtulmak için hareket etmeye çalıştı fakat orktan kımıldayamadığını fark etti. “Eh anlaşılan ork diyarına bir kez daha gideceğim.”
Umutsuzlukla derin bir nefes aldı. Bazı yaraları tekrar kanamaya başlamıştı. Acı yüzünden suratını buruşturdu.
Savaş tüm ihtişamıyla devam ederken elf kraliçesinin bir ağacın tepesine çıktığını gördü. Bu sırada cüce kral da adamına bağırıyordu. “Eh! Ortam iyice karıştı. Herhalde kimse yokluğumu fark etmez. En azından sorularını cevaplamak zorunda kalmadım.” Diye mırıldandı ve güldü.

Saldırısıyla birini dondurabilmeyi başarmıştı ancak şimdi bir tanesi ona saldırmak için geliyor, bir diğeriyse az önce konulmaya çalıştığı yaralı elfi kaçırmaya çalışıyordu. Onun sırrını orklardan önce öğrenmeliydi ancak bu şekilde düşünen tek kişi olmadığını da fark etti. Elf kraliçesi onu kaçırmaya çalışana bir bağlama büyüsü yapıyor gibi görünüyordu. Belanor da bunu düşünerek tamamen ona doğru gelen orka saldırmaya odakladı kendini. Peki ne yapmalıydı? Atını başka bir yere sürerek yanındaki elf ve cücelerden ayrılmak istemiyordu. Tek başına olsa atı Midnight'a kaçma konusunda güvenir, hatta kaçarken göndereceği büyülerle düşmana birkaç kayıp bile verdirebilirdi. Ancak yanında birileri varken hiçbir şekilde onlardan ayrılmamak daha iyi olurdu belki de.

Bu durumda ilk önceliği kesinlikle ona saldırmaya gelen sırtlan binicisiydi. Daha önce görmüş oldukları ancak bu tekniği tanısalar bile karşı koyamayacakları bir tekniği kullanacaktı. Birkaç saniye önce yaptığı tekniği tekrar yapmaya hazırlanıyordu. "Gakki Rekkou!" Karşıdan gelenlere yaptığı saldırıyı bitirir bitirmez sonuçlarına bile bakmadan yaralı elfi kurtarmak için bir büyü daha yapacaktı. Ancak bu seferki bir saldırı değil de hareketsizleştirme büyüsü olacaktı. Saldırısını bitirir bitirmez haykıracaktı tekniğin adını, elf kraliçesinin büyüsüne güveniyordu ancak kendisi de destek olacaktı ona. "Sajo Sabaku" Nedenini bilemiyordu ancak içinde bu elfin gizlediği sırrın büyük olduğuna dair bir his vardı. Düşmanın da bu kadar istediği bu bilginin ne olabileceğini merak ediyordu. Bu bilgi her neydiyse kesinlikle fazlasıyla önemli olmalıydı. İkinci büyüyü yaparken fark ettiği şey ise yarı-elfin de aynı anda aynı büyüyü yaptığını fark etti.

Spoiler:

Out: Rpyi gönderecekken fark ettim, aynı anda yazıp aynı büyüyü yapmışız. güzel rastlantıydı, bozmak istemedim...

"Kralım,çok teşekkür ederim,yüzünüzü kara çıkarmayacağım.." dedi Azthur sonra bağırdı "Hadi şu oğlancıklara biraz hayatı öğretelim,err.. şey.. ölümü demek istemiştim!" . Saldıracaktı ama baltasını kaybetmişti,etrafına bakındı,bir ağacın altında büyük büyük babasından kalan kutsal baltasını gördü, gitti ve baltayı eline aldı, sonra gözüne kestirdiği bir ork'a doğru koşabildiği kadar hızlı koşmaya ve savaş çığlığını atmaya başladı. Sonra ork'a yaklaşıyordu, hemen kafasında bir plan yaptı, dümdüz koşmaya devam etti ama ork'un yanına yaklaşınca biraz kenara kaydı ve ork'un gövdesine doğru baltasını savurdu, sonra konuştu "Hey,bu ot gerçekten muhteşemmiş, adını öğrenmem lazım.". "Bu arada şu elf kraliçesi nereye gitti?" Savaş alanında 4 kişi kalmışlardı, Cüce Kralı Sindarin Noldor,adını bilmediği bir yarı-elf ve bir insan ve de kendisi vardı. "Eh,iki cüce bile yeterliydi aslında!".

"Gelin bakalım oğlancıklar,
Gösterin,ne numaralarınız varmış,
Gelin bakalım oğlancıklar,
Öğretin,sizin canınız yanar mıymış?"