Ormanın Derinliklerinde Tuhaf Bir Karşılaşma

-“Lanet orklar, lanet insanlar, lanet…”
Ayağı birden taşa takıldı. “Kahretsin. Yaralarımdan kan akıyor ve kılıçlarımı bile zor taşırken, şimdi de taşlarla uğraşıyorum.”
Bir ağaca yaslandı. Onun sertliğinden güç almaya çalışarak diklendi. “Daha zor durumlardan kurtuldum. Bundan da kurtulurum.” Bunları kendime söylüyordu ama inanmıyordu bile. Birkaç adım daha atıp iskeletlerin üzerinden geçti. “Eh! Bu da ne şimdi?”
Kılıçlarından birini kınına geri koydu. Artık anca birini taşıyabilirdi. Umutsuzlukla doğruldu. “Anastrianna. Umarım iyisindir.” Derin nefesler alarak gücünü toplamaya çalıştı. “Keşke kardeşimi bir daha görsem! Ya da transa geçecek bir yerim olsa.”
Birkaç adım daha attı. Bir elf olmasına rağmen gücü tükenecek noktaya gelmişti. “Bana tuzak kurmasalardı bu olmayacaktı. İşin tuhaf tarafı saldıranların bazıları ork bazıları insandı.”
Neler olduğunu anlayamamanın verdiği rahatsızlıkla biraz daha ilerledi.
Bir dalın tepesindeki kuşlar cıvıldadılar tüm güzellikleriyle. Bir tanesi uçup, yaralı elfin omzuna kondu. Bakışlarını kuşa çevirdi.
“Ne kadar hoş!” diye düşünürken aklına atı geldi. “Acaba nerdedir? Beni bulacağından kuşkum yok ama yine de…”
Derin bir nefes aldı. Kuşbaşını hafifçe eğmiş ona bakıyordu. Gülümsedi. Elini kaldırıp kuşa dokunmak istedi ama yapamadı. Son enerjisiyle kılıcını kınına koydu. “Artık saldırsalar da savaşamam.”
İnançsızlığın verdiği rahatlıkla bir adım daha attı ve tekrar bir taşa takıldı. Hızla yerde yuvarlandı.
-“Kahretsin.” Dedi başını kaldırabildiğinde. “Sinirlenmeye başlıyorum.”
Kuş omzundan uçup biraz ötedeki dala konmuştu. Hala elfi izliyordu. Elf kaşlarından birini kaldırdı. “Bu kuşun bir sorunu mu var?” ayağa kalkmaya çabaladı. “Onu dinleyebilecek olsam anlardım derdini de.” Zar zor ayağa kalktı. Yürümesine devam etti.
Saldırıya uğradığı yerden yeterince uzaklaştığına inanınca adımları yavaşladı. Kollarını bile kıpırdatamıyordu. “Nerde kaldı bu at?”

Tüm hayatı boyunca iki şeye değer vermişti. Birincisi kız kardeşi Anastrianna, diğeri de sadık atı. İkisi de onun için önemliydi.

Birkaç adım daha attı ve zihni kapanmadan önce, son duyduğu yaklaşan sesler, son gördüğü ise başını yana eğmiş kendisine bakan kuştu.

İşte yine bir gün daha, bir gün daha yaşıyorum amaçsızca. Kendimi diğerlerinden soyutladım çoktan. Diğer insanlar, elfler… Hiç birinin değeri yok artık gözümde. Doğa beni çağardı ve şimdi burada, ormanda yaşamaya başladım. Buradaki varlıkların saygısı var en azından hayattaki düzene. Bu büyülü, açan ve solan çiçeklerle, görkemli genç yaşlı ağaçlarla, varlıkların bir döngü sürecinden geçtiği, o kırılmaz çemberin en açık örneği olan, güzel olduğu kadar tehlikeli olan bu orman işte tamda bir haftadır, yine her ırktan oluşan canlıların saldırısına uğramış, onlar birbirlerini katlede dursun, istemeden de olsa, yine zarar gelmişti doğaya. Görmezler mi fazladan yaptıkları katliam hiçbir işe yaramaz? Zaten doğanın, varlığın düzenindeki o kısır döngüde elbet vardır ölmek. Bir kişi kendi türünden birini öldürürken, gümüş gözlerinin içinde gördüğü o yansımayla nasıl rahat sürdürebilir yaşamını? Nasıl huzurlu uyuyabilir geceleri? Katletmek, savaş, öldürmek, ölmek…

Alasséa…

Orman ah güzelim orman… Harabeye dönmüş. Yüce ağaçların dallarının üzerinde bulunan yeşil tonlar yaprakları arasından gelerek, yerdeki çeşitli iskeletlerin üzerine düşerek, onları bembeyaz bir renge sokan güneş ışığının altında, ben saatlerce yürümüştüm, bir şeyler aranırcasına. Ayağıma takılan o iskeletleri ne kadar kolay tekme ile savuşturmuştum, ışıkla rengi belirleşen gözlerimi aşağı hiç döndürmeden. Hiçte önemli değildi türleri, biçimleri, boyutları, kim oldukları… Bunu zaten onlar istememiş miydi, onlar seçmişti yürüdükleri bu yolu. Savaşmaya da bilirlerdi oysaki kaçarlardı tüm gerçeklerden, soyutlarlardı kendilerini bu yaşamdan, kandırıp kendi ruhlarını döngülerinin sona ermesini beklerlerdi.

Küçük bir kuş konu verdi omzuma, uyandım bir anda tüm düşüncelerden.

Ah İji, sen miydin?

Beyazımsı mavimsiydi, tıpkı gökyüzüne ulaşmış ve oranın rengini toplamış gibi üstüne. Bu etrafa neşe saçan daha yavru sayılacak derecede kendisi kadar ufak olan kanatlarını çırparak yeni uçan bir kuşa göre hızlı ve dengeli kuşu, birkaç gün önce ölümden döndürmüş olmama ben bile şaşıyorum. Dengeyi değiştirdim ve düzenle oynadım, bu miniğin çemberini kırıp ona yeni bir yol verdim. Onu o korkunç canavarlardan uzaklaştırarak sütle besledim, şimdi çok sağlıklı oldu sanki o gün hiç başına gelmemiş gibi. Tek derdi hep etrafımda dolanır oldu benim, küçük bir teşekkürcesine. Ben de ona bu tavrı nedeniyle İji adini taktım.

Hey, İji!

Ani bir kıpırdanma ile omzumdan gidiverdi ufaklık, ‘Boş ver nasıl olsa dönüp yine rehasız edecektir.’ diye iç geçirdim. Fakat dört beş saate yakin cıvıltısını bile duymadım, işte beni endişelendirende bu oldu. Tam onun çemberini bozdum derken, yine ayni korkunç canavara yakalanıp ölmüş olabilirdi. Kanaatinin iyileşmesi süre almıştı hâlbuki. Yoksa döngü hiçbir zaman kırılamaz mıydı? Ne olursa olsun bizi bulur muydu?

Aramaya çıkarken bile aklımdan nasıl da kötü düşünceler geçiriyordum. ‘sen çok olumsuz bir insansın.’ Birden duyuverdim o sesi yeniden kulaklarımda, bir daha asla duyamayacağım o yumuşak ninni misali sesi. Ama olumlu tarafım için sen varsın… Sen vardın…

Bir anda İji’nin ince cıvıltısı, bir ağaç ötede. Hemen rotam oraya, orada biri vardı, yerde uzanmış yatan… Bir ölü müydü?

out: acale bitti -.-

Her zaman ki gibi karanlık ve soğuktu orman...
Isabella bu ormanda ne zaman yürüse içine yarım kalmış buruk bir hüzün çökerdi.Bunun nedeni kız kardeşinin orman a gidip bir daha ortaya çıkmamasıydı.Isabella nın herşeyden çok sevdiği kız kardeşi Nancy de macerayı çok severdi.Kahverengi kısa saçı,her zaman hırs ve arzuyla bakan mavi gözleri vardı.Uzun boylu ve güzel bir elfti.Dövüşmeyi severdi.Aslında iyi dövüşürdü,en azından Lanetli ormandan geri dönebilecek kadar iyi bir savaşçıydı.Yani Isabella öyle düşünürdü hep.Bir gün Lanetli ormana gideceğini söylediğinde asla engel olmadı bu yüzden.Ona inanırdı ve güvenirdi.Ancak Isabella nın umduğu gibi olmadı.Kız kardeşi asla dönemedi,tabi bu yıllar önceydi ama Isabella onun öldüğüne inanmadı ve onu hep aradı.
Şimdi bu ormanda olmasının sebebi güvenliği sağlamak olabilir ama gönlündeki umut hiçbir zaman sönmedi.Hala oralarda bir yerlerde olduğuna inanıyor.Uzun boylu sert kabuklu ağaçlara,kayaların ardındaki çürümüş bitkilere bakıp iç geçirdi.Keşke yerini bilseydiniz de bana gösterseydiniz.
Bu düşünceler içinde yürümeye devam etti ve gözünde akan duru bir damla gözyaşını eliyle sildi.
Biraz ilerde gözüne bir şey çarptı hareket ediyordu.Asasını sımsıkı tuttu ve burdan ne çıkacağı belli olmaz diye düşündü.Yavaşça yaklaştı ve bunların elf olduğunu farketti.İki kişi vardı.Biri yerde yatıyordu diğeri de onun yanında ayaktaydı.Endişe içinde koştu ve yanlarına gitti. Burda ne oldu?

"Cüce krallığına ne kadar kaldı acaba? Şuradaki Elfler biliyor mudur ki? Haydutlarsa eğer, yo hayır bir tanesi fazla iyi giyimli." Diye düşündü, ne olur ne olmaz diye işlemeli baltasına sarıldı ve Elflere doğru yürümeye başladı. Amon Morunt ne tarafta bilmiyordu,kesin kaybolmuştu ve yardım isteyebileceği iki kişi de Elfti, bu durum aklına gelince bir küfür savurdu ve "Son zamanlarda Elflerle çok haşır neşir oldum!" diye söylendi. Tahmin edebileceğiniz gibi, Elflere çok uzak değildi, "Zaten haydut olsalar da iki Elf bana karşı ne yapabilir ki?". Yavaş yavaş yürüdü, ses çıkarmamaya çalıştı.Sessizliğe ve gizliliğe alışkın değildi,sıkıldı ve bir şarkı söylemeye başladı:

"Ormanda dikilmiş öylece duran iki elf,
Söyleyin bana,ne yapıyorsunuz?
Ormanda dikilmiş öylece duran iki elf,
Söyleyin bana,yardımcı olur musunuz?"

Şarkı hoşuna gitmiş olacaktı ki,bir kahkaha patlattı,e nereden bilsin ortada karışık bir durum olduğunu,ona göre onlar sadece Ormanda dikilmiş öylece duran iki elf'ti.Sonra elflere iyice yaklaştı,yerde yatan yaralı elf'i gördü ve "Şimdi de kardeşlerinizi öldürmeye mi başladınız,pislikler?" diye homurdandı.

Ormanda ilerliyordu. Burası saldırıya uğradığı o yeşil renkli tuhaf orman değildi. Farklı bir yerdi. Soğuk bir yerdi. Rahatsız edici bir yerdi. Ürperdi simsiyah ormanın üzerinde parıldayan ayı görünce.
Yürümeye başladı, nereye gittiğini bilmeden. İlerledi gece demeden, soğuk dinlemeden.
Hisleri karışmıştı birbirine, ne gözü görüyor, ne kulağı duyuyordu. Tek farkında olabildiği üşüdüğüydü. Titriyordu. Tüm bunlardan kaçmak için koşmaya başladı. Koştu, ciğerleri rahatsız olana kadar koştu.
Alnında biriken terleri sildi. Terlemiş olmasına rağmen donuyordu.
Biraz daha ilerledi. Sis karanlık ormanı kaplamıştı. Birkaç santim uzağını bile göremiyordu.
Temkinli adımlarla yürümeye devam etti. Çıt! Bir dalın kırılma sesi. Hızlıca sesin geldiğini tahmin ettiği tarafa döndü. Bu sırada bir adım geriye atmıştı. Ayağının bir şeye takılmasıyla sırtını ağacın birine çarptı. Hemen toparlandı ve çevreyi dinledi.
-“Esel!”
Kendisine seslenildiğini anlayınca şaşırdı. Sis biraz azalmıştı. Etrafa bakındı. Biraz ilerde duran kişiyi görünce şaşırdı.
-“Anastrianna.” Kardeşine seslendi. Onun kendi atının üzerinde olduğunu görünce daha çok şaşırdı. “Neler oluyor burada?”
Ona doğru ilerledi. Kardeşi kendisini görünce attan aşağı indi. İkisi de birbirlerine ellerini uzattı.
-“Sen!”
-“Dur! Esel şu an nerdesin?”
Nerde olduğunu düşündü bir an. Gerçekten de nerdeydi?
-“Seninleyim.”
-“Hayır. Bayılmadan önce nerdeydin?”
Anılarına göz gezdirdi. Hayır hatırlamıyordu.
-“Ben… Bilmiyorum!”
-“Esel peki iyi olup olmadığını hatırlıyor musun?”
-“Ben bilmiyorum. Galiba değildim.”
Kardeşinin derin bir nefes aldığını gördü.
-“Esel! Ben gerçeğim biliyorsun değil mi? Sadece bağımız sayesinde senin rüyanda seninle konuşabiliyorum.”
-“Biliyorum. Uzakta olduğumuzda çoğunlukla zihnimiz bağlantısıyla konuşurduk!”
-“İşte bunu diyorum. Sakın beni hayal ürünün sanma. Seni kurtarmaya geliyorum kardeşim.”
-“Kurtarmaya mı? Ama benim kurtarılmaya ihtiyacım yok ki!”
Kardeşinin görüntüsü biraz hafifledi. Giderek saydamlaşıyordu.
-“Kurtarmak da ne demek?”
-“Sen esir düştün ya.”
Duraksadı. Kardeşiyle bağlantısı kaybolmadan bağırmaya çalıştı.
-“Ben esir filan düşmedim. Seni kandırıyorlar.”
Ama kardeşi sözlerini duyamadan kaybolmuştu. Ormanın giderek silikleşmesini izledi. Bu sırada atını gördü. Hala duruyordu orada. Bembeyaz parıldıyordu bu kara ormanın içinde.
-“Nerdeysen gel beni bul!”
Atının başını oynattığın gördü. Yanına gitmek için hareket etmeye çalıştı fakat etraf daha fazla karardı ve zihni karanlığa karıştı.

Rüyadan uyanarak gözlerini açtı.

Yerinden kalmadan çevresine bakındı. Etrafında duranları görünce şaşırdı. İki elf başından aşağı dikilmiş kendisine bakıyordu. Derin bir nefes aldı. Yaraları kendisine hala acı veriyordu. İnleyerek yerinden doğrulmaya çalıştı.
Bu sırada bir ses duydu:
"Selam olsun size zarif halkın üyeleri ve madenlerin efendilerinin üyesi. Acaba buralarda peşinde olduğum haydutları göreniniz oldu mu?"

Başını sesin geldiği tarafa çevirdi. “İnsan değil mi o? Ayrıca maden efendisi derken?” bu düşünceler kafasından geçerken yan tarafta duran cüceyi gördü. “Amma da kısaymış!”
Birden karnının yanındaki yara acı vermeye başladı. Tekrar inledi. Nefesler alarak sakinleşmeye çalışıyordu fakat canı gerçekten de çok yanıyordu. “Hayatımda hiç bu kadar yaralandım mı?” kısa bir an duraksadı ve “Evet. Daha kötüleriyle de karşılaşmıştım.”
Gücünü toplayarak ayağa kalkmaya çabaladı fakat hiç denememiş gibi kımıldamamıştı. Etraftakilerin bakışları yeni gelene çevrildiğinden kimse onun çırpınışlarını görmemişti.
Gücünü tekrar toparlamaya çalışırken birden zihninde bir ışık yandı ve neden saldırıya uğradığını anladı. “Umarım başına bir şey gelmemiştir.” Diye düşünerek ayağa kalktı ve karnının yanındaki acı yüzünden iki büklüm olup tekrar yere oturdu.
Ayağa kalkmanın faydasız olduğunu anlayınca derin bir nefes alıp çevresindekilere bakmaya koyuldu.

Yerde yatan elfin kıpırdamalarını görünce yardım etmeye,onu kaldırmaya çalıştı sonra etrafındaki diğer iki elfe bakarak "Yardım etsenize ahmaklar!bu koca elfi tek başıma kaldırmamı beklemiyorsunuz değil mi?" diye bağırdı,sonra yeni gelen insana baktı ve "Belki bu ahmak elflerin yerine sen yardım edersin ha,insan?" dedi.Sonta tekrar yerde yatana baktı ve " Kalkabilecek,yürüyebilecek yeterli enerjin var mı elf?" diye sordu olabildiğince nazik. Sonra düşündü "Ne garip bir gün,burda üç elf ve bir insanla karanlık ormanda duruyorum,ah şimdi Cüce Krallığında olmak vardı!".Gerçekten de garip bir gündü ve Azthur hiç bir şey anlamamış gibi gözüküyordu,iç geçirdi,"Garip bir gün..." diye mırıldandı.

Bella yerde yatan elf e odaklanmışken gerilerden gelen kaba bir sesle söylenen basit bir şarkıyla irkildi.Gelen bir cüceydi."Burda ne işi olabilir" diye düşündü.Daha sonra da arkadan bir gezgin insan da geldi.Bella "Lanetli orman için bile çok tuhaf bir gün ve çok kalabalıklaştı" diye iç geçirdi.Gezgin "Selam olsun size zarif halkın üyeleri ve madenlerin efendilerinin üyesi. Acaba buralarda peşinde olduğum haydutları göreniniz oldu mu?" diyerek selam verdi.Gayet kibardı.En azından cüce ye göre...
Tekrar Yerde yatan elfe döndü ve yaraları ağırdı,onu hemen burdan çıkarıp Diyarın Kalbine götürmeyi düşündü ki tam bu sırada "Yardım etsenize ahmaklar!bu koca elfi tek başıma kaldırmamı beklemiyorsunuz değil mi?" diyen aynı kaba sesle irkildi.Ne kaba biri
Hemen yardım etti Bella.Kalkacak hali bile yoktu.Neler olduğunu anlamamış hali vardı.Ki aslında bu çok normal.Kim Lanetli bir ormanda başında iki elf ,bir gezgin insan ve bir de cüce görse şaşırır.
Yaralı elf e dönüp her zamanki kibarlığıyla Ne oldu sana anlatabilir misin?


Out:Jenny Klaus biraz daha renklendirme yaparsan iyi olur bence.Özellikle konuşmalarda

Yüzyıllardır bu dünyadaydı ve nedense cüceler ilk yardıma koşanlardan oluyordu. Aynen şimdi ki gibi! Cüce onu kaldırmıştı. Tabi ne kadar kaldırabilirse! Bir yandan da diğerlerine bağırıyordu. Elinde olmadan gülümsedi. Ya da en azından denedi. Cücenin “Ne garip bir gün.” diye mırıldandığını duydu. Ona katılıyordu.
Böyle lanetli bir orman için bile tuhaf bir gün. Etrafına baktı. Çoktan bulanık görmeye başlamıştı bile. Dişi elfin kendisine yardım ettiğini hissetti. Ve onun kibar sesini duydu:
-“Ne oldu sana anlatabilir misin?”

Bu sırada diğerlerinin de kendisine bakmakta olduğunu gördü.Ayrıca insanın cebinden bir şeyler çıkarmaya çalıştığına da dikkat etmişti. Onun sözlerini duymamıştı ama galiba yardım için bir şeyler deneyecekti. Ne olursa olsun üzerindeki parşömenden onlara bahsedemeyeceğini düşündü. Sonra elinden geldiğince düzgün bir şekilde konuşmaya başladı fakat yinede bazen söyleyeceklerini karıştırıyordu.
-“Saldırıya uğradım. İnsanlar ve… Şey… orklar tarafından. Bir de tam çözemediğim birkaç ırk.” Cüceye yan bir bakış attı. “Epey kalabalıklardı.”
Aslında bunları anlatmak istemiyordu. Çünkü anlatınca gelecek olan sorulardan korkuyordu. Parşömen ne olursa olsun gizli kalmalıydı. Eğer o mühür açılırsa, birkaç ırk arasında büyük bir savaş çıkabilirdi. “Kahretsin.” Diye düşündü. “Ortam iyice karıştı.”
Kulakları uğulduyordu. Kendisine saplanan zehirli oklar yüzünden, etraf yarı yarıya kararınca “Anlaşılan tekrar bayılacağım.” Diye düşündü ve son düşüncesi de bu oldu.

Gezgin insan ısrarla yardım etmek istediğini belirtiyordu.
"İsterseniz sizin yerinize ben yardım edeyim leydim. Sizin halkınızdan öğrendiğim bazı iyileştirme şekilleriyle güç kazanmasına yardım edebilirim." dedi cebindeki birkaç ota güvenerek.
Yaralı elf ise bir kaç bişey mırıldandı.
“Saldırıya uğradım. İnsanlar ve… Şey… orklar tarafından. Bir de tam çözemediğim birkaç ırk.” “Epey kalabalıklardı.”
Bella bu sözlere yanıt vermedi.Her zamankinden biraz daha kararlı bir sesle:
"Yaralı elf için Diyarın Kalbine gitmek en iyisi.Ona orda daha iyi bakılır.En azından birkaç parça ottan daha iyi.Ama yardımseverliğiniz için teşekkürler gezgin insan ve cüce.Bundan dolayı Diyarın Kalbine sizi de davet etmek isterim.Hem Yaralı elf bize olanları daha detaylı anlatır.Hem de siz orda ne aradığınızdan biraz bahsedersiniz.Merakımı mazur görün ama Lanetli ormanda Bir cüce ve bir insanın iki elfle karşılaşması tuhaf birşey.Hikayenizi dinlemek isterim..."

"Şey,bir kaç gün dinlenebilirim sanırım." dedi iyi giyimli elfe bakarak.Sonra eliyle yerde yatan elfi işaret ederek "Ama şimdi bu koca adamı Diyarın Kalbi'ne taşımamız gerekiyor." diye ekledi.Sonra yerde yatan elfi gözleriyle inceledi,kalkacak hali yoktu,ağır yaralanmıştı hemde çok ağır,etrafına baktı erkek elfle insana seslendi "Siz ikiniz bu uzun kulaklıyı taşıyabilirsiniz,değil mi?" diye sordu.Sonra iyi giyimli elfe döndü ve şunu söyledi "O kadar kalabalık bir grubun saldırısına uğramış bu şansız adamın ölmüş olması gerekmez miydi,orklar can bağışlamaz ve ne kadar güçlü olduğunuzu iddia ederseniz edin oradan bir elfin canlı çıkması imkansız,yani en azından şu ana kadar böyleydi,bu adamda bir şey var,gözümüzü dört açmalıyız.".Bu belki de yaşadığı en ilginç gündü,3 elf ve 1 insanla beraberdi,kimse ona gnom dememişti ve baltasını kullanmak zorunda kalmamıştı "Garip." diye düşündü, "Şu ana kadar hiç olmadığı kadar..."

Umutsuzluk ruhunu ele geçirmişken, sesler duydu. Kabasından kibarına kadar değişik sesler. Zihninin karanlığında onların arasından başka bir ses işitti. Hafifti fakat anlaşılabiliyordu. İlphukiir, sevgili atı gelmişti. Zihni kapalı bile olsa onu hissetmişti. Onu görür gibi oldu. Bembeyaz, yıldızlar kadar parlak asil atı. Onu bırakmamıştı. Gitmesi lazımdı. O parşömeni buralardan götürmeliydi. Bunun içinde atına ihtiyacı vardı. Zihni, hatıralarının bulunduğu köhne zindanda kalakalmıştı. Uyanabilmesi için zaman geçmeliydi. Uyanabilmesi için…

Atının varlığını daha yakınında hissetti.


OUT: Biraz tuhaf ve kısa oldu biliyorum. Fakat beni sırtınızda taşımayın diye atımı getirttim.

12 metre uzunluğunda büyük bir troll ağaçların arasından beliriveriyor. Elinde çivili, büyük bir sopa var. Boynundada zincirden bir tasma. Tasmayı tutan bir ork görüyorsunuz. Arkasında da üç tane daha ork var. Ork tasmayı bırakıyor ve troll size doğru koşuyor.

not: hiç bir şekilde orkları ya da torllu oynatmaya yetkiniz yok. Siz saldırınızı yapıp bırakacaksınız, ben sonucu söyleyeceğim. Ayrıca kılıcımı salladım ve kolunu kestim gibi şeyler de yazmayacaksınız. Siz kılıcı sallayın gerisine ben karar veririm. İyi şanslar hepinize.

uyarı: Herkes güçlerini versin. Rehberlerden ayrıntıları öğrenin. İmzaınıza görmezsem bu savaşta RP yapamazsınız. İmzasını göstermeyi blmyenler ÖM ile benimle iletişime geçsin.

"Al başına belayı..." diye söylendi Azthur ve ileri doğru birkaç adım attı. Baltasını sırtından aldı ve "Gel bakalım kedicik." diye seslendi troll'e. Gerçi o koskocaman troll'ün yanında kendisi ancak bir karınca gibi kalıyordu ama düşmanını küçük görmek biraz da olsa cesaretlenmesini sağlıyordu. Korunma pozisyonu aldı ve arkasında duranlara bağırdı "Burada biraz yardım iyi olabilirdi!". Sonra savaş çığlığını attı ve baltasını tekrar salladı. "Ne zaman öğreneceksin Azthur?Ne zaman şu elflerle temasa geçtiğin her an başına bir bela açıldığının farkına varacaksın?" diye bağırdı baltasını sallarken kendi kendine. "Nerede şu kahrolası midilli?eyerinde baltama sürmek için zehir olacaktı,şu troll'ü tek bir çizikle indirirdim,ama ihtiyacım olduğu zaman o midilli otlanıyordur,zaten o midilliyi de elflerden almıştım,ne beklenir ki? Ölsem bile farkına varmaz, otlanmaya devam eder o şapşal, tıpkı küçük hobbit'ler gibi, aklı hep midesinde!" diye söyleniyordu, savaşırken konuşmak gibi bir huyu vardı, bu bazen düşmanlarını şaşırtırdı, bazen de Azthur'un dikkatini dağıtırdı, ama huyundan vazgeçemezdi, geri çekildi, diğerlerinin de saldırmasını beklemekten başka çaresi yoktu, tek başına bu koca troll'ü zehir olmadan öldürmesi imkansızdı.

Kötü bir hissiyatla gözlerini araladı. Kendisini siyah bir ata bakar buldu. Çevresine baktı. Anlaşılan kendisini atına bindirmeye çalışıyorlardı. Biraz dinlenmişti. Bu sayede oluşan küçük bir miktar enerjisini kullanarak kendini atının üzerine çekti. Onun üzerine iyice yerleştikten sonra saldırıya uğradıklarını fark etti. Orklar ve bir trol. Atın üzerindeki insanın büyü yapmaya çalıştığını gördü. Aynı zamanda ağaçları kullanan bir başka büyücü vardı ormanın içinde. Bu da kimdi şimdi?
İnsanın sesini duydu:
"Bir misafirimiz var dostlarım, sanırım bizim tarafımızda. Birini bekliyor muydunuz?"
Bu sırada cüce de koca trolle savaşmaya gidiyordu. Derin bir nefes aldı ve aklına gelen fikirle irkildi. Parşömen için gelmiş olabilirlerdi. “Kahretsin!” Diye düşündü. “Peşime düşmeleri daha çok vakit alır diye ummuştum.”
Belinin yanında duran kılıçlarına baktı. İkisi de kullanılmaya hazır bekliyorlardı. Onları almayı düşündü fakat kullanabilecek enerjisi yoktu. Bu hem gereksiz bir çaba olurdu hem de kendisine yardımcı olmaya çalışanlara zarar verebilirdi.
Yaraları yüzünden irkildi. Başını havada zor tutabiliyordu ve büyük ihtimalle kanının çoğunu kaybetmişti. “Yinede bu sefer bayılmayacağım.” Dedi kendi kendine. Yeterince zayıf görünmüştü. Tekrar kılıçlarına baktı ve umutsuzlukla bir nefes verdi.

Belanor Estelda'nın attığı ateş topu beklediği kadar güçlü olmuyor. Trollün göğsüne çarpıyor. Trol iki adım geri gidip dengede durmaya çalışıyor. Bu saldırıdan sonra troll daha da sinirlendi. Size doğru koşmaya devam ediyor, ağaçlardan çıkan dallardan oluşan duvar trollün karşısına çıkıyor. Troll sopasını sallıyor ve dalları paramparça ediyor. Artık yanınıza kadar geldi, elini uzatıp yerdeki cüceyi eline alıyor. Avucunu sıkmaya başlıyor, cücenin kemiklerinden hafif çıtırdamalar duyuluyor. Arkadaki orklar henüz savaşa katılmıyor.


Uyarı:Belenor Estelda, güç puanlarının toplamı 104 ediyor. 89 Etmesi gerek, onu düzelt.

eklemeyi unuttum büyünün etkisi

Trollün saldırılardan kurtulup, cüceyi eline almasını şaşkınlıkla izledi. Arkadaki orklar ise sadece bakıyorlardı. Cüceye yardım etmesi gerektiğini düşündü. Kılıçlarına baktı. “Birini fırlatsam mı?” sonra bunu yapamayacağını anlayıp yerdeki taşlara baktı. Aklına gelen düşünceye güldü.
Enerjisinin bir miktarını kullanarak efllere özgü bir iyileştirme büyüsü yaptı kendine. Aslında yan etkileri kötü olan bir büyüydü. Savaş sırasında kişiye enerji veriyordu fakat sonrasında enerji çekilmesi gibi durumlar canını çok yakacaktı.
Acılarının geçtiğini hissetti. “Kısa bir süre için.” Dedi kendi kendine. İki kılıcını birden çekti ve hazırlandı. Atının da çevikliğini kullanacaktı, böylece belki trolle birkaç kez vurabilirdi. Derin bir nefes aldı ve güvensizlikle dolu yaşamında tanımadığı kişilere kaç kez yardıma gittiğini düşündü. Gülümsedi ve atını trolle doğru sürmeye başladı. Bu sırada kılıçlarının ikisini de kaldırmıştı.

Yan taraftaki kişinin büyü yaptığını fark etti. Büyü trolle kendisinden önce varacaktı. İyice hazırlandı.

“Lanetli bir ormanda yapılabilecek en son şeylerden biri tanımadığınız kişilerle birlikte savaşmaktır.” Diye düşündü. Savaş kızışmaya başlamıştı. “Umarım saldırılardan cüce etkilenmez.”
Yaptığı büyünün zamanı azalıyordu. Derin bir nefes aldı.

Atı hızla trolle doğru yaklaşıyordu. Fakat insanın yaptığı büyüyü fark edince, yavaşladı ve büyünün trolle zarar vermesini izledi. Troll zaten daha deminki vuruştan bir iki adım gerilemiş ve zayıf noktalarını açığa çıkarmıştı. İnsanın yaptığı büyü de ona ulaşınca kılıçlarının ikisini de trollün karnına doğru savurdu.