---Uyanış---

“En azından içti.” Diye düşündü. “Sonuçta içmeyedebilirdi.”

"Sen ne, neden böyle… ?"

Anlamaması normal derken kendi kendine Esel, onun sandalyeye oturup kendisine kötü bakışlar attığını gördü. “Eh tamam hak ettim ama hiç eğlenemeyecek miyim?” Tuhaftır ama yüzyıldan fazladır hiç şaka yapmamıştı birine. Birine şaka yapmak unuttuğu o güzel şeylerden biriydi. Diğer ırklar elflerin hep soğuk olduğunu düşünürdü. Fakat elflerinde kendine özgü şakaları vardı. Esel duraksadı. “Ama bunu şaka olsun diye yapmadım. Aklımdan resmen intikam geçiyordu.” Şimdi yaptığının 296 yaşındaki birine yakışmayacağını fark etti. Suratı asıldı.

"Her neyse… Niye bana davranışların bu şekilde? Açıklar mısın?"

“Evet! Şimdi açıklama zamanı. Ya da” diye düşündü “Kıvırma zamanı.”

Bu sırada ayakta durduğunu fark etti. Duvarın dibine gidip bardak kırıntılarını toparlamaya başladı. Bu sırada sırtı sızladı. Yavaşça omuzlarını oynattı. O tuhaf sızı geçmişti.

“O bitkinin araya karıştığını fark etmemişim. Sen ağzına atarken gördüm. Bu yüzden de hızlıca acıyı dindirmek için sana ilacını hazırladım.”

Bir yandan da “Yutulacak bir şey değil ama en azından kafamı koparmaya kalkmaz.” Diye düşündü.

Birden donakaldı. Elfe neden garip davrandığını anlamıştı. Yüzü asıldı ve tüm vücudu buz gibi oldu. Bu elfi, kendine yakın görmüştü. O yüzden onun tepkilerini ölçmek ve belki de daha yakından tanımaya çalışmıştı. Elinde cam kırıkları olduğu halde parmaklarını sıktı. Parçalar eline batarken kendini hiç iyi hissetmediğini düşündü. Birine değer vermek onun için çok fazlaydı. İnanmak ve umutlanmak! Etrafında o kadar çok ölü görmüştü ki o kadar çok kişiyi kaybetmişti ki, özelliklede o küçük kız. Gözlerinin önünde katledilirken, kendisi bağlıydı ve hiçbir şey yapamamıştı. Sadece bağırmakla yetinmişti o vahşete. Yumruklarını daha çok sıktı. Ama elindeki acıyı hissetmiyordu çünkü daha derinlerde bir yara kanamaya başlamıştı.

Bir ses ve hafif bir sarsıntıyla kendine geldi.

"İyi misin sen?"

“Lanet. Ne ara buraya geldi?” Esel kendisine bakan elfe baktı. Sonra başını ellerine çevirdi. Kan yavaş bir biçimde yere damlıyordu. “Keşke ona yedirdiğim acı yüzünden beni öldürse. Artık yaşamak istediğimi pek sanmıyorum. Bu acılardan kurtulmak için sonsuz bir karanlığa hapsolmak, ruhum çekilene kadar boşluğa kayıp gitmek istiyorum ve her şeyden önemlisi kaybettiğim o tüm güzellikleri geri almak.” Durdu. “Boş umutlar her zaman yaşamın bir parçası olmuştur. Bu kadar uzun zamandır buradayım ve canlıların kendine yaşamak için verdiği sebep olarak tek umudu buldum. Peki, benim onlardan farkım ne? Umut dene o tuhaf şeyi kaybetmiş olmam mı? İnançsızlığın soğukluğu duygularımı öldürürken yaşamaya çabalamam mı? Neden ölümün huzuruna kavuşamıyorum? Huzur bulamamak için mi lanetlendim ben?”
İrkildi. Büyük bir zarafetle doğrulurken yerinden, avucuna baktı. Ellerindeki bu yara asla ruhundakiyle karşılaştırılamazdı. Derin bir nefes aldı. “Bu elf kişilik problemim olduğunu düşünecek.” Zihninde oluşan bu düşünceler onu acının yakıcı alevinden çekip çıkardı. Sakinleşmek için yavaşça nefesini verdi. Cam parçaları parmaklarının arasından kayarken onları tekrar tuttu.

“Sana da amma sorun oldum elf kardeş. Umarım bunlar için beni bağışlayabilirsin.”

“Bağışlanmak ne nefret edilesi bir söz.” Yüzünün kasıldığını hissetti. Gözlerini kapattı ve bir kez daha nefes aldı. Rahatlamaya çalıştı fakat bu tür şeyler onu terk edeli çok uzun zaman olmuştu. Küçük kız tekrar gözünün önünde canlandı. Dişlerini sıktı.

En sonunda anılarını durdurabildiğinde gözü camdan dışarı takıldı. Hava kararmıştı ve ay bulutların arasından tüm ihtişamıyla parlarken tuhaf bir şekilde yüreğinin acıdığını hissetti. Eli kalbinin üzerine gitti.

“Bağışlamaya ya da bağışlamaya inanmıyorum. Böyle şeylere karar verebileceğime de. Seni bağışlayınca için rahatlayacak sanıyorsun. Hâlbuki bu yalnız ve yalnızca bir avutma. Üzgünüm, ama yapamam. Senin içindekileri çözebilecek tek kişi sensin, ben değil.”

Hızlıca bakışları ona çevrildi. “Bazı açılardan düşünce tarzı benimkine benziyor fakat bunu kendimi rahatlatmak için demedim. Sadece bunu demem gerektiğini hissetmiştim.”
Birden elindeki temasla irkildi. Bakışları camlara kayarken onun elinden parçaları almaya çalıştığını gördü. Sonra da alamayınca parmaklarını açma çabasıyla yaptıklarını. Onun eline batmasıyla birlikte hızlıca geri çekildi. Sonra avucundaki cam parçalarını masanın üzerine bıraktı. Yandaki mendili aldı ve ona uzattı. “Tuhaf biri gerçekten çok tuhaf ama onda bir şeyler var çözemediğim.”
Vücuduna uyuşukluk gelmişti. Garip bir şekilde üşüyordu. Avucundaki kanları kıyafetine silmek üzereyken durdu. Sonuçta kendi kıyafeti değildi. Gri gözleri elfe kaydı. Sinirli görünmüyordu. Aralarında ruhsal açıdan yakınlaşma olmuştu. Biriyle konuşmadan arkadaş olmak gibi.. Hafifçe gülümsedi ya da en azından denedi bunu. Yüreğinde hala büyük bir baskı vardı. Eli tekrar kalbinin üzerine gitti ve aynı anda yüreğinden yayılan büyük bir soğukluk hissetti. Bir an için gözleri karardı ama hemen kendini toparlandı. Sandalyenin kenarına tutundu. Solukları sıklaşmıştı.
“Öldü mü?” diye düşündü.

Bağırmak! Haykırmak! Bütün bu hissettiklerinin yalan olduğunu düşünmek istiyordu. Ya da sadece boşluğa kayıp gitmek…
“Hayır.” Aklında sadece bu düşünce vardı. Hayatında en sevdiği kişinin öldüğüne inanmak onun için fazlaydı. Yüreğinde oluşan o boşluğu parmaklarıyla söküp atmak istedi. Üzerindeki kıyafeti çekiştirdi sanki o suçluymuşçasına. Sonra o boşluk hissi küçüldü ama hala ordaydı. Elini alnına götürdü. Bu sırada elfin yanında olduğunu hissetti. “Harbiden deli olduğumu düşünecek.” Durdu. “Ne düşünürse düşünsün umurumda değil.” Şu an sadece zayıflığını bir kenara bırakmak istiyordu. Rüyasını hatırladı. Suratı iyice asıldı.
“Biraz dinlensem iyi olacak.” Diye mırıldandı. Sesinin havaya karışmasını izledi. Kulakları uğulduyordu. Şu an uyumak istiyordu. Düşüncelerini toparlayabileceği bir yer, yalnız kalıp zayıflığından kurtulabileceği bir ortam istiyordu.
Başını kaldırıp elfe baktı ve bir kez daha durumundan nefret etti. Tanımadığı birinin evinde kalmış, onunla kavga etmiş bir de kendisi için endişelenmesine neden olmuştu.
Yüreğinden fısıldadı “Tanrıçam, ruhumdan huzuru esirgeyip beni lanetlediğinizi biliyorum. Fakat canımı almak istemediğinizi de. Lütfen sadece bana vermeseniz de etrafımdakilere verin. Şimdiye kadar bana güvenenler oldu. Onlara verin bu huzuru ve tabi ki beni evine alan bu tanımadığım elfe. Belli ki benden daha çok ihtiyacı var.” Derin bir nefes aldı.
Sonra elfe bakıp;

“Gidip yatayım ben. Cam kırıkları için üzgünüm. Şu an olmasa da yarın elin için bir şeyler yaparım.” Dedi sendeleye sendeleye uyandığı odaya gitti. Kendini yatağa bırakırken, bir damla gözyaşı sessizce aktı gitti…

O kendini benim burada konaklamakta kullandığım yatağa bırakıverdi aniden. Uykuya daldı. Beklide uyandıktan, ayıldıktan desem daha doğru olur, sonra yaşadığı her şey hem içten hem de dıştan zedelenmiş bu nadir vücut için fazlasıyla ağır gelmişti. Belki de sadece burada yaşadıkları için değil önceden yaşamış olduğu küçük şeyler bir kum tanesi misali sırtında birikmiş ve şimdi o tepenin altında eziliyordu. Bir süre yatağın hemen ucuna serdiğim örtüye atim bende kendimi, ama olmaz imkânsız uyku tutmazdı beni geceleri. Özellikle de hala adini tam olarak öğrenemediğim –yine unutuvermiştim- bu elf buradayken. Onu aldığım savaşta birçok farklı tipten canlıda vardı. Gerçekten hepsi bu elfimi düşünüyordu, ilginç gerçektende. Ya hala orada ormanların benim bile yıllar olmasına rağmen öğrenememiş olduğum derinliklerinde bir yerde hala onu arıyorlarsa. Bu evi buraya kurmamın sebebi uzaklardan ormanın bir parçası gibi görünmesiydi. Ama her gece, her lanet gece, gündüzlere rağmen daha az belli olacağını bilmeme rağmen tetikte dururdum. Gece asılda çoğu hayvana olduğu gibi bana da bir güvenceydi. Gözlerim çoğu elfe göre bile gece iyi görürdü, hedeflerimi her zaman bilirdim. Uzun süre kendi kendimi ara vermeden eğitmiştim, hatta savaştan ayrılıp ormana saklandığım bu dönemde bile. Geçmişte de böyleydim, sanırım değişmeyen ve belki de değişmeyecek olan huylarımdan biridir bu da. Her daim tetikte, garip bir huy. Sabah yola çıkarken uykusuzluktan ölmem umarım. Acaba bu garip elfin rotası neresi? Niye bu rotada gitmek zorunda hissediyor. Bir yere bağlı olmadan özgürce yaşasa ya…

Aklimi yine o gelince ne yapıyor diye bakmak için doğruldum. Zaten yatağın hemen yanında yattığım için çok uzakta değildim, kalkmama dahi gerek kalmadı. Hala yerde oturuyordum ama iriliğimden olsa gerek kafam yatak hizasındaydı. Azıcık yaklaşmamla yüz yüze gelmemiz bir oldu. Uyuyordu hem de hala ilk yattığı gibi. Anlaşılan derin bir uykusu vardı. Gözleri hala kıpırdar bir şekilde kapalıydı ve ayin loş ışığında yüzü soluk beyaz gözüküyordu. Ağzı hafif aralık ve bildiği bir duayı fısıldar yahut tanrıçasına bir şey söylermişçesine hafifçe açılıp kapanıyordu tekrar tekrar. Tüm bunlara rağmen yüzündeki ifade pek huzurlu sayılmazdı, belki de kötü bir rüya görüyordur. Geçmişte olan bir şeyi mi acaba yoksa yaşamaya korktuğu bir şeyi mi? Beklide ikisi birden, yaşamaya korktuğu ama geçmişte kaderin bir cilvesiyle yaşamış olan ve hayatin dönüm noktalarından biri, ayni benim hayat pınarımı o son gördüğüm gündeki gibi bir şey?

Örtüyü usulca, onu uyandırmadan almaya çalıştım, üstüne yatmıştı. Çekmeme rağmen başaramayacağımı anladığımda en sonun da ayağa kalktım. Yatağın kenarına oturdum. Zaten yeterince zayıf olduğu için, yatağın yanında büyük bir boşluk oluşmuştu. Bir elimi çaprazlama bedenine sardım, yani omzundan atiğim elimle belini tutarak tek elle onu kaldırdım. Boş örtüyü alıp yavaşça bırakıverdim yatağa. Örtüyü silkeleyerek açtım. Yer yer kan izleri vardı. Baygınken, onu buraya ilk getirdiğimde de bu örtü vardı. O zaman zaman yaraları açılmıştı, kani bu şekilde örtüye bulaşmış olmalı. Üstüne güzelce, yani hiçbir yeri açılmayacak şekilde örttüm. Anlaşılmaz ama bu ormanda gece yarısı bir esinti çıkar. İliklerinize kadar girer onun soğuğu.

Etrafa baktım, yarın uzun bir yolculuk beni bekliyor olsa bile uyamayacaktım anlaşılan, son bir kez bu ormanın kokusunu içimde hissetmek için sessiz adımlarla dışarı çıktım. Son bir kez olsun yerdeki çimlere basmak istedim. Evet, belki de bu yolculuk bekledim sondu. Ne olacağını hiç bilemezdim. Bir şekilde bu ormana bir daha geri dönemeyebilirdim yahut dönmeyebilirdim. Bu nedenle son kez de olsa oraya gitmek istediğim. O, ay ışığı altında mükemmel parlak ışıklarını saçan, Serin ama bir o kadarda sakin yere. Kokusunu son kez de olsa içime çekeceğim, son kez de olsa onu, o berraklığı, bedenimde hissetmeliyim.

Uyanmak! Gözlerini yavaşça açtı. Kafasını kaldırıp etrafa baktı. Yalnız görünüyordu. Tekrar yastığa gömüldü. Eli alnına gitti. Yüreği hala buz gibi, ruhu hala yaralıydı. İç geçirerek ayağa kalktı. Gerindi sakince. Sonra yattığı yere baktı ve şaşırdı. Çarşaf kan olmuştu. Kendine baktı. Ellerindeki kesiği düşündü sonra birden zihni bulandı. Umursamadan evi gezdi. Bomboş ev korkunç görünmüştü gözüne. “Burada yalnız yaşamak zor iş!” Diye düşündü. Yavaş adımlarla dışarı çıktı. Güneş daha yeni doğmaya karar vermişti. Etraf sessiz kuşlar mutluydu. Yere oturdu ve elfe ne olduğunu düşündü. “Hayvan avlamaya mı gitti?” midesinin kalktığını hissetti. “Yoksa sabah çekip gitmem için bana fırsat mı verdi?” durdu. Onun bunu yapmayacağı aklına geldi. Saçlarını geriye doğru attı. Elindeki kanın bir kısmı şimdi saçına bulaşmıştı. “Yıkanma zamanım gelmiş de geçiyor bile.”
Ayağa kalktı ve yan tarafta durmakta olan atına gitti. Çantasını karıştırdı ve yedek kıyafetini çıkardı. Duştan sonra yola çıkmak istiyordu. Fakat önce Yamasuke’yi bulmalıydı. Nerede yıkanabileceğini en iyi o bilirdi.